Dört Mevsim

Yağmurda yürümeyi hiçbir zaman sevmedim. Niye seveyim ki zaten. Birisi yolda yürürken beni ıslatsa döner küfrederim adama. Kim olsa küfreder. Lakin yağmur biraz tanrısal olduğu için insanlar bir şey demiyor. İşin garip tarafı seviyorlar bir de. Tamam sonuçta insanın kafasına mermi atmıyorlar ama ne bileyim insanlar yağmuru seviyorlarsa sırf adına yapılan şarkılardan ve filmlerdeki duygusal sahnelerden falandır bence. Tribale girmek için güzel bir atmosfer oluşuyor sonuçta. Yine de sevdiceğimle yağmurlu bir havada yürümek yerine pırıl pırıl bir güneşin altında yürümeyi tercih ederim. Bunlara rağmen yağmura karşı bir nefretim yok, nötr bir tutum sergiliyorum.

Ama kış mevsiminden hakikaten nefret ederim öyle böyle değil. Elimi kara değdirmeden geçirdiğim kış mevsimleri bilirim öyle bir nefret. En son kardan adamı orta okulda, en son kartopu savaşını lisede yaptım ben. Bence bir insan kış mevsimini seviyorsa o insan kesinlikle kaloriferli evde büyümüştür. Sobalı evde büyüyen hiçbir insan evladı sanmıyorum ki sevsin kış mevsimini. Sobalı evde büyüyen çocuk için kış mevsimi; tek bir odaya hapis olmaktan, sabahları titreyerek uyanmaktan, odalar arası iklim farklılıklarından ve tüten sobanın yarattığı is kokusundan fazlası değildir. O çocuklar ki ilk baharı tüm coşkularıyla kutlayandır, değerini bilendir.

O çocuklar ki her zaman ileride güney sahillerine göç etmekten bahsederler. Çünkü bilirler ki oralarda kış mevsimi yumuşak geçer ve kar yağması ender rastlanan bir doğa olayıdır. En sevdiğim şehir İzmir’dir benim mesela. Çünkü hiç gitmedim. Ama havası sıcak, denizi falan var ondan herhalde. Hayalimdeki cennetin tasviriyle, hayalimdeki İzmir'in tasviri çok yakın birbirine. Kışlar ılık geçiyordur orada, kar bile yağmıyordur belki. Kesinlikle İzmir’e göç edeceğim, hiç olmadı Antalya.