Aşktan Öte Aile Planlamasından Beri

Geçenlerde bir arkadaşımla “aşk” üzerine tartışıyorduk. Yanlış anlamayın dostlarım, konumuz “aşk onu görünce kalbinde böyle pırpır olması” ya da “o bi kere gülümseyince dünyanın en mutlu insanı olursun” falan gibi saçma sapan geyikler değildi. Konumuz “aşk” denilen şeyin insanın üreme içgüdüsüyle bir bağlantısının olup olmadığıydı. İnsanoğlu acaba engel olunamaz bir şekilde çocuk yapmak istediği kişiye mi aşık oluyordu? Acaba bundan yıllar önce “senden çocuğum olsun istiyorum” şarkısıyla çıkış yapan Berdan Mardini gerçek aşkın tarifini yapmış olabilir miydi?

Buradan hiçbir sonuca varamadık haliyle. Hem zaten yüzyıllardır aşk üzerine oturup üşenmeyip balya balya kitaplar yazan insanların bile net bir sonuca ulaşamadığı bir dünya düzeninde nasıl olsundu da iki tane çakırkeyif adam karı kız muhabbeti yaparken aşkın anlamını bulabilsindi ki? Ama bana kalırsa yine de aşk şudur bence: “bir takım garip bişeyler böyle”. Sorarlarsa böyle cevaplarım.

Yine başka bir arkadaşım aşk, sevgi, saygı gibi birtakım şeylerden bahsederek insan ırkını yüceltiyordu bir gün. “İşte” diyordu, “işte bizim hayvanlardan farkımız bunlar, bu duygular”. Hayvanların her sene bir sürü karşı cinsle çiftleştiğini dolayısıyla bir sürü çocuk yaptığını söylüyordu. Kah çocukların perişan olduklarından bahsediyor kah aile kavramının tam oturmayışından dem vuruyordu. Bunları da aşkın ve sevginin olmadığı bir toplum düzenine bağlıyordu. Bana kalırsa bu söyledikleri tırıvırı. Bizi hayvanlardan ayıran ne aşktır ne sevgidir dostlarım. Aramızdaki en büyük fark bence biz insan ırkının prezervatifi icad etmiş olmasıdır. Bir sürü amcam falan var benim. Prezervatifin icad olmadığı zamanlarda dünyaya gelmişler. Hatta çok fazla çocuk oldukları için isimleri hicri takvimin aylarından konmuş direk. Seri halinde gidiyor böyle recep ramazan şaban diye. Üşenmişler düşünmeye. Neyse ki prezervatif var artık. Ve insanlar isim koymak için düşünmeye vakit bulabiliyorlar.