Kavrayışlar

Yaşlandım.Alelade bir yaşlılık değil bu . Öyle geyiği yapılan cinsten değil. Atomlarımda hissediyorum yaşlılığı. Vücudumdaki  her hidrojen atomunun 13 milyar yaşında olması beni yoruyor. Demir, çinko nisbeten daha genc , ama nerden baksan 6 milyar yaşında onlar da. Yani milyarlarca yıldır bir şeylerle birleşmeye bir şeyleri taşımaya çalışiyorlar. Bense yoruldum.  Yeni bir şey uretmek icin birlesmek zor geliyor. Sadece patlayabilirim. Onun icin de ne yeterli kütlem ne de enerjim var. Bir de bunun yanında hacmim çok genişledi. Yani kaybettim yoğunluğumu. Yoğunlasamıyorum. Tek şansım uzayda kapladığım bu gereksiz alanı küçültebildiğim kadar küçültmek. Bunun için de basınç gerekli. Soğumam gerek. Hal değiştirmem. Katılaşmam.  Ama hiç biri yok. Şeklimi kaybettim. Bulunduğum ortamın şeklini bile alamıyorum bazen.  Halbuki insan katı olmalıdır. Hatta çok yoğun ve çok fazla enerjiye sahip olmalidır. Çekirdeği neredeyse bir küp şeker kadar , ağırlığı bütün insanların ağırlığından fazla olmalıdır. Adeta bir beyaz cüce olmalı, nisbeten genç bir yıldız bulmalı ve onla birleşip patlamalıdır. O zaman bir sürü yeni element yeni madde ortaya çıkacak ve bütün bunların dışında evrende görüp görebileceğin en güzel görüntü peyda olacaktır. : bir supernova.. İşte o zaman tekrar uzaya savrulup tekrar evrenin her köşesine yayilabilir, insan..

Pi

İnsanın hayatta bir sabiti olması iyidir, kendisinin sabit olması ise berbat. İnsan hareket etmelidir. Newton un hareket yasalarını iyi bilmelidir. Birincisinden uzak durmalıdır. Eylemsizlik kaçmaktır. İkincisine dikkat etmelidir, çünkü üzerindeki kuvvet ve kütlen değişirse her şey değişir. Yavaşlayıp durabilirsin hatta geriye dönebilirsin ya da daha kötüsü ivmen sıfırlanır ve sabit hıza hapsolursun. Sonuncusu ise en önemlisidir. Çünkü her etkiye bir tepki vermeni öngörür. Tepkisizlik öldürür. Ama tam da eşit kuvvette ve zıt yönde tepki vermelidir insan. Tepkinin yönünü ve şiddetini değiştirirsen yasadan ve doğaldan uzaklaşırsın. İnsan doğadan ve doğaldan koptukça yalnızlaşır. Fazlalaşır. Bir fazlalık haline gelir. Dışlanır.Dışlaşır.

In An Absolute Loneliness

Bundan 50 yıl sonra bir grup astronotun Mars a yapilacak ilk insanlı görev için Dünya dan ayrıldığını düşünün. O zamanın en önemli iletişim aracı sayesinde , size, yaklaşık 8 ay süren bu yolculuğun gayet başarılı geçtiği, astronotlarin biraz yorgun ama sağlık durumlarının iyi olduğu söyleniyor. Ve dönüş yoluna çıktıkları... Astronotlar , "eve" dönmek için uyuma kabilerine  giriyorlar ve 7 ay sonra uyanıyorlar. O uyandıkları anda  mekik ile Dünya arasında hiçbir iletişim olmadığını farkediyorlar ve sorun ne mekikte, ne de iletişim araçlarında.  Dünya da o caanım Dünyamızda yaşam bitmiş. Evet ne bir mavilik ne de bir kara parçası. Yanmış ve sönmüş gibi duruyor karşılarında simsiyah. Ve bilinen evrende hayatta kalan yegane canlılar o mekiğin içindeki bitkiler ve 6 kişi. Ve bu insanlar  8 ay sonra Dünya nın bu sin haline baktıklarında sizce , tam da o anda , ne düşünürler ? O şartlarda o mekikte maksimum 6 ay daha yaşayabileceklerini düşünün.  O 6 ay boyunca sizce ne konuşurlar? Ne yaparlar o mekikte ? Hayatta kalan 6 kişi. Ama gidecek hiçbir yerleri yok. Sadece altı ayları kalmış ve hiçbir şeyin anlamı yok. Mars ı anlatacak kimse yok. Tanıdıkları yok , tanımadıkları... Sevdikleri , hiç kimse ve hiçbir şey yok. 6 ay boyunca boşluğa bakacaklar ve sonra su ve erzak sıkıntısından ölecekler.  Hiçbir şeyin kalmadığı bir hayatta geçirilecek 6 ay. O "kesin yalnızlık", o çaresizlik, o dram... Bence bunun üstüne biraz düşünün. Siz olsaydınız ne yapardınız ?

Hava Kirliliğinin Müellifi*

Hava çok kötüydü. Sisten hiçbir bok görünmüyordu. İki sene önce bütün küfürlerime ve lanetlemelerime karşın,bir zamanlar kardan adam yaptığım, hatta bir keresinde sınıf maçı ayarlayıp kendimi yok yere ev sahibi stresine soktuğum o boş arsaya yapılan "dünyanın en çirkin binası" nın kırmızı neon ışıklı otopark tabelası, kasvetli gecenin ve yanında getirdiği, astım hastalarının korkulu rüyası hava kirliliğiyle bolca karışık, o gri sisin yutamadığı tek şeydi.   

  

  Bina gerçekten çok çirkindi ve bu çirkinliğin çatısına  "yuva kurulsun" diye bir de B tipi yarı açık düğün salonu inşa ediliyordu. İstemeden de olsa evlilik müessesine iyi bir gönderme yapmıştı belki ama bu bile binaya olan öfkemi dindiremezdi.  Yaptığım onca beddua da babamın ismen tanıdığı bir öğretmen arkadaşının, bina yapılırken temeline düşüp  üç ay hastanede kalmasıyla sonuçlanmıştı. Saat 04.54 tü ve ben, beni saran hatta içime işleyen bütün çirkinliklerle birlikte, sahip olmak ve kaybetmek üzerine düşünüyordum.  

 "Eric Fromm u okuyalı çok olmuştu . Ayrıca o zamanlar kitaptaki "boş zaman pasivitesi" kavramını komik ve zekice bulacak kadar doluydum.. O zamanlar hayatta çok bir sey kaybetmemiştim. Toplasan 4-5 silgi, 1-2 kalemtraş bir de toplam 63 TL değrinde madeni ve kağıt para.  Fromm ne kadar haklıydı hiç bilmiyorum. Kaybetmemenin tek yolu gercekten de "olmak" tan mı geçiyordu, onu da bilmiyorum.Ama bir zamanlar, tırtın birinin sunduğu "Hayatta sadece sahip olduğun şeyleri kaybedersin " şeklindeki ,anında iki üç basit örnekle çürütülebecek bir hipotezin saçmalığından oldukça eminim. Bir de bozkırda yaşayan bir ortadoğuluya beat kuşağı okutulmaması gerekliliğinden... 

 

 Bazıları sahip olduklarını kaybeder, bazıları hiç sahip olamayacaklarını,  bazıları da kaybettiklerini sahiplenirler. Hangisi gerçekten daha hüzünlü ona "bugün ne giysem?" jürisi karar versin. Ama en acizlerinin ve tırtlarının son grupta toplandığından eminim. Neyseki çevremde böylelerine yer yok. "  

  Bütün bu düşünceler içerisinde binaya bir süre daha baktıktan sonra, 2 yıl öncekine göre daha sakin olduğumu farkettim. Varlığına giderek alışmıştım. Kabullenmiştim bu durumu. Ona karşı hala tepkiliydim , hala sevmiyordum ama artık benim için vardı. Bir şeyin varlığı gibi yokluğu da gayet tabi kabul edilebilirdi. Alışabilirdi insan. Kim bilir belki bir gün o binanın yanına güzel şeyler inşa edilirdi de artık oraya bakmaya başlardın. Ya da kısa yoldan taşınırdın ve hiçbir şeye bakmak zorunda kalmazdın. 

Lokum,Sucuk ve Issey Miyake Intense

"Ben bir keresinde 8 yaşında evden kaçtım." diye başladı hikayesine. Yanımda oturuyordu. 8 yaşındayken evden kaçmıştı, dışarıdan bakıldığında hiç tekin bir tip değildi ( yani yolda görüp göz göze gelmekten kaçınacağınız türden) ve bana bakıyordu. Bense Hitler in komutanı ile sevgilisine.

   Bir insanı tanımak garip bir süreçtir. Bazısını 10 yıl önce milli eğitim bakanlığı müfredatını kavrayabildiğin ölçüde, sekizinci sınıf sonunda aldığın puanların yakınlığı neticesinde tanırsın. 4 yılını arkasındaki sırada geçirirsin de nerede, nasıl dayak yediğini hiç düşünmezsin. Bilemezsin de. Ama bazısını ilk gördüğün anda anlarsın. Yumruğu nereden yediğini dahi düşünürsün. Bilirsin ağladığını. Uzun süre tavana baktığını, tavandaki çatlaklara anlamlar yüklediğini ve o tavanda hiç çatlak olmadığını...

  Evden kaçmayı hiç ama hiç düşünmeyen biz karasal iklim memur çocukları, 8 yaşındayken taso oynuyorduk. O dönem biz de ağlıyorduk yalan değil. Ama hırstan ağlıyorduk. Sabah cemil e ütüldüğümüz mega tasonun hırsından hem de.. O iğrenç sarı elleriyle nasıl çevirmişti tazmanya canavarının göbeğini güneşe. Hem beni nasıl ikna etmişti de koymuştum o muhteşem kırmızıyı onun iğrenç mavileriyle yere. Gafil avlanmıştım. Cemil in usta bir pokerci olduğunu unutmuştum. "Şansın gizli geometrisi" üzerine düşünecek hiç fırsatım yoktu ki benim. Ya da o ütüldüğüm tasoyu döve döve cemil in elinden alacak bir abim. Onun için kaçamazdım ben. Değil 8 , 28 yaşında bile kaçamazdım.

  İronik olan ise, çoğu western filminde anlatılanın aksine korkak olanın değil cesur olanın kaçabilmesiydi hayatta. Sadece cesur olanlar kaçardı, korkaklar ise hırslarından ağlardı. Bir de ilkokul öğretmenlerinin tayini çıktığında...

 8 yaşındaysanız ve o malum çizgi filmden de nefret ediyorsanız ve de evden sadece bir sokak öteye kaçabiliyorsanız hayat sizin için gerçekten çok zor. İşte tam da o bir sonraki sokakta etkisini gösterir DNA mıza kodlanmış memur geni. Hem X hem de Y kromozomuyla taşınır ve herhangi bir risk anında pompalatır hormonları güven bezlerinden. 8 yaşında evden kaçan,tam yanımda oturan, elindeki bardağı frukoyla ve hem silah hem köfte satılan bir dükkanın üst sokağındaki tekel bayiden alınmış yüzde 47 alkol oranıyla doldurmuş, sadece 48 saattir tanıdığım o kalıtsal hastalıktan muzdarip o "kalender" adam, bizden farklı olarak hikayesinin sonunu ölümle bitirdi, hem de en az Eşref Bey kadar hüzünlü bir şekilde. Belki bir daha hiç kaçamayacağını, hiç Olimposa gidemeyeceğini düşünerek...

Tekel Cin ve Düşleri

Gecen gün beni aradi bu. Canı çok sıkkın. Patlayacak resmen. Öyle dravdan falan da degil ha , bildigin patlayacak ve "ortaya kesif bir mayi yayılacak." "Nen var olm?" dedim. "Kötüyüm abi ," dedi. " Şu şişede sıkışıp kaldım. Sözde adım cin. Ama daha kendime hayrım yok. Ne birini isteyerek çarpmışlığım var ne de kızılay daki tekel işçilerine destek vermişliğim. Anca bekledim şişede. İçmek isteyen de oldu aslında ama sıkı sıkı kapattım ağzımı. Biraz da korktum be abi. Tadımı beğenmezler diye korktum. Mazallah içip de kusan olur kendimi bir ömür suçlarım. Beni içen pişman olacağı birşey yapar diye korktum. Korka korka dünyanın en büyük hümanisti oldum abi. Hitler'e , hatta himmler 'e o pis satıciya,bile laf söyleyemedim. İnsancık ya dedim. O da savrulmuş işte bu dünyaya. Kimse sormamış ki gitmek ister misin. Bazıları sert poyrazlarla savrulmuş, bazıları ılık meltemle inmiş. Ama hepsi de aynı bataklığa düşmüş sonunda. Acı çekmişler hep. Kimse de anlatamamış bu acıyı. Çünkü hiçbir acı, en derinlerinden tut parmağında meyve bıçağının bıraktığı kuçücük kesiğin hissettirdigine kadar , hiçbiri tarif edilemez. Diyordu ya aşağıda en izbandutlarını seçiyorum diye, evet onlar da taşıyamaz bu yükü. Acı sadece tecrübe edilebilir. O yüzden ölüm hakkında söylenen, yazılan ve gösterilen her şey anlamsizdır. Çünkü kalanlarin ağzındandır. Ayrıca herkesin acı eşiği de farklıdır. Birebir aynı şartlarda aynı acıyı yaşasan bile, karşındakini yine de anlayamazsın. Sadece bir şekilde ; eğer o olursan. İşte sadece o zaman anlarsin. Ama şemsini bulmak sadece mevlanalara nasip olur. Aşk ile çok dönmen gerek,. "

Tekel cin tam da bunları anlatırken istemsizce biraz gülümsedim. Ama cin görmedi bu hareketimi. Zaten görseydi çok kırılırdı bana, bir daha da konuşmazdı. Bir de böyle atarlı pezevenk. Ama beylik laflardı bu dedikleri. Uzun süre şişede kalmış birinin zırvaları, Şişe-zırva sendromu... Ama gülümsememin altında başka bir şey de vardı. Çünkü bir kere hissetmiştim anlattığı şeyi. O olmuştum , o da ben. Ama o zamanlar çok küçüktüm, bir de sarhoştum, hatırlamıyorum.

Cin mütemadiyen sızlanmaya , insanlar hakkındaki hayıflanmalarına devam ediyordu. Güzel örnekler veriyor seni daha çok içine çekiyordu. Ona acımanı istiyordu ve bu işten bile değildi. Ben bağışıklığımı 7 yaşındayken kazanmıştım ama böyle şeylere. Değişik bir aşıyla hem de... Sağlık ocaklarının dağıtmadığı cinsten, ilkokula gelen sağlık memuru aynı pamuğu kullanarak bütün sınıf mevcuduna falan vuramazdı öyle. Ama yine de, bütün o aşının etkilerine rağmen , acıdım Cin e. Acımak istedim çünkü. "Yürü lan!" dedim en sevimli halimle. " Noldu abi, nereye ?" dedi. "Bir gezip gelelim, hem tedbil-i mekanda ferahlık vardır" Hiç itiraz etmedi. Hemen düştü peşime. Sonunda o şişesinden kurtuldu, yerine de ben çöreklendim hemen. "Güzel şişeymiş lan," dedim." Hem iyi ışık alıyo."

Bir Kutu Çikolata - 6

Böyle güzel bir serimiz de varmış bizim, şimdi birazdan yazacaklarımı düşününce fark ettim. Gerçi daha çok Sedat'ın köşesi gibi olmuş ama katkıda bulunma sırası bana gelmiş demek ki. Voodoo girl gibi olayları derinlemesine ve detaylı analiz edemem tabii ama bunu insanlığa açıklamam gerek.

Şimdi iki insan düşünün, karşılaşıyorlar ve arkadaş vasıtasıyla tanışıyorlar falan. Daha sonra tabii ki iki insan arasındaki samimiyet çeşitli vasıtalar aracılığıyla ilerliyor. Daha sonra da "aa görüşelim, şöyle yapalım böyle edelim" şeklinde gelişiyor olaylar. Hatta bunun için Ankara-İstanbul yolculuğu planı yapılıyor, ortak müzik zevkleri sayesinde konser planı yapılıyor. Konser biletleri alınıyor, herşey öncesinden ayarlanıyor yani. Bu arada olayın kahramanıyım tabii bu hikayede.

İşte bu sırada konser saati ve gününün Manchester United-Bursaspor maçı ile çakıştığını fark ediyorum ama diyorum artık bi kere söz verdik, geri dönülmez. Zaten bugüne kadar hep maçları izledim de ne oldu, bir kere de başka bişey için maçı satayım diyorum. Öyle de yapıyorum. Oluşan samimiyete de güvenerek rahatlıkla bu kararı alıyorum. Konser sırasında da "sadece konseri dinlemeye gelmiş ne biçim herif" tepkisi almamak için resmen konseri de satıyorum. Zaten konser de pek güzel değildi. Pink Floyd tribute konserinde nasıl bir Comfortably Numb, Shine on You Crazy Diamond çalınmaz anlamadım. Rezalet. Neyse efendim ertesi güne sözler veriliyor, planlar yapılıyor ama o vakit gelince "yaa benim gitmem lazım" diyerek satışlara geliyorum. Ondan sonraki günse geçen hafta arkadaşıma sözüm vardı diyerek tüm gün satışa geliyorum. Ben kalkıp Ankara'dan gelmişim ve bu planlar 3 hafta öncesinden yapılıyor ama o gün için arkadaşa söz verilmiş nasılsa. Bunu da anlayamıyorum. Ertesi günse "oo bugün boşum tüm gün" diye yeniden plan yapılıyor ama 3 saat içinde tekrar laf gitmem lazımlara geliyor. Artık burada olayın vehameti anlaşılıyor. Yarın napıyoruz sorusuna ben dönüyorum yarın diye cevap veriliyor burda. Ondan sonrası da malum zaten, yolculuk falan filan.

Peki burda benim çıkardığım ve insanlığın görmesini istediğim ana fikir nedir; bir kız için kendi planlarınızı bozmayın. Ben o gece hayatımda belki de bir kez tanık olabileceğim Old Trafford'da Bursaspor'u izleme duygusunu geri tepmiş oldum ve karşılığında ne oldu? Piç olan konseri ve diğer olayları saymıyorum zaten. Neyse ki hatamı çabuk anlayıp Bursaspor'un Ankara'daki maçına yetişmiş oldum ve derbiyi de kaçırmadım ayrıca. Kendi kendimi affettim bunu başararak. Demem o ki, belki bir maç belki başka bişey bilmiyorum ama bu işler için satmaya değecek şeyler değilmiş bunu gördüm. Bu yazıyı da bizim Sedat kadar güzel yazamadım zaten bari onun gibi bitirmeye çalışayım;

Hayat bir kutu çikolata gibidir fakat bazen kutudan çikolata yerine pişmaniye de çıkabilir.

Paylaşmak İstedim - 14

Sınavların bitmesiyle memleket hasreti doldu yine içime. Gidip görmek, çeşmeden sularını içmek, anamın babamın elini öpmek, kuzuların melemesini(kuzu mu!) dinlemek farz oldu. Böyle pastoral bir giriş yaptığıma bakmayın aslında tam tersi şeylerden bahsedeceğim.

Dönüş yolu biraz çetrefilliydi. TCDD nin yol bakım çalışmalarından dolayı Eskişehir'e kadar otobüsle gelmeye çalıştık.Çalıştık diyorum çünkü otobüsümüz Eskişehir'in girişinde bozuldu. Aslında ben tam o anda muavinden "Bundan sonrasına katırlarla devam edeceğiz " esprisi bekliyordum ama yapmadı. İnsanlar gerildi, kimileri otobüsün tamir olmasını beklemeden taksi çağırıp kendi imkanlarıyla trene yetişmek istedi. Ben bekledim. Hem taksiye para vermemek hem de herhangi bir aksaklık sonunda cingar çıkartmak istiyordum.Sonra nasıl olduysa şöförle muavin bir şekilde otobüsü tamir ettiler de , Yüksek Hızlı Tren'imize ulaşabildik.

Sanki bir yarım saat önce otobüsü bozulan rezil topluluğun bir üyesi değilmişim gibi YHT nin içine girince kendimi bir anda metropol insanı gibi hissetmeye başladım. Buram buram teknoloji kokuyordu içerisi. Evet belki ben "economy" tarafındaydım,fakirdim, fakat içinde "Business" bölümü barındıran bir aracın içerisindeydim ve bu da bana yetiyordu. Mutluydum.

Hemen oturup kulaklıklarımı taktım, çalan Fransızca şarkı beni iyice havaya sokmuştu. Şöyle etrafı kolaçan edince sağımda akademisyen olduğunu zannettiğim bir kadının tam göremesem de yabancı dilde bir dergi okurken buldum. Onun önündeki adam laptopunu açmış işlerini hallediyor, benim önümdeki şık giyimli çift ise gazetlerini(Washington Post ya da New York Times tarzı gazetler)açmış, okuyorlar. O anda gözüm YHT nin monitörüne takılıyor.Ekranda 250,6 km/h yazısını görüyorum. Camdan dışarı bakıyorum. Önümden büyük bir hızla akan modern tarıma elverişli tarlaları izlerken yüzüme o metropol insanının tebessümünü takınıyor ve kendi kendime "İşte!" diyorum.

İşte! tam bu anda burnuma çok kötü ve tanıdık bir koku geliyor. Kokuyu duyar duymaz sarsılıyorum.Hatırlıyorum bu kokuyu.Eski günlerden,eski kötü karanlık günlerden.Derinlerden bulup çıkarıyorum nereden olduğunu : Karesi Ekspresinden! Dönüp arkama baktığımda bir de ne göreyim ! Her tren yolculuğunda yumurta ve domates yiyen yaşlı çift de burada! Tam arkamda bitmişler. Kaçamamışım.Kaçmam da mümkün değil zaten!

Kafamı sağa çevirdiğimde akademisyen tipli kadının aslında normal bir ev kadını görüntüsünde olduğunu ve okuduğu derginin de yabancı dilde falan değil bildiğin TCDD nin bastığı "Railway" gibi bir ismi olan saçma dergi olduğunu farkediyorum. Hemen önündeki laptoplu adam ise işlerini halletmek ,maillerine bakmak şöyle dursun bildiğin "solitare" oynuyor. Önümdeki şık çift ise şık falan değil. Hatta epey rüküş diyebiliriz. Gazetlere gelince; adamın elinde kocaman bir "Bilica" kafası kadında ise Sabah'ın "Günaydın" eki. Son bir umut olarak kafamı cama çeviriyorum. Ne tarla var ne tarım. İşte o anda kulaklıktaki şarkı da değişiyor. Audioslave söylüyor :
"Be yourself!"

Ramiz Dayı Bursasporluymuş...

Ramiz Dayı'nın bu haftaki oyunu da Fenerbahçe'nin 2-0 öne geçmesine izin vermek, Guiza ile Fenerbahçe taraftarının arasını bozmak ve son dakikada maçı almakmış. Bu hafta Ezel yoktu, Bursaspor vardı kardeşş!

Only Absence Near Me!

Tatilimin son bir haftasına giriyorum.İlk hafta yorgunluk atıyorum diye sevinirken son hafta hiç bir şey yapmadığım için dertleniyorum.İnsan da garip bir varlık.

Peki bu boşluk duygusundan kurtulmanın bir yolu var mı? Sevdiğim kadın TV yi kapatmamı önerdi.Yaptım. 3 dk 29 saniye sonra babam gelip yine açtı.(uydu kapanınca TV nin karıncalı kanal üzerindeki geri sayım saati sayesinde kesin süreyi biliyorum)Ayrıca, Aile hayatının TV çevresinde döndüğü tespitinde de bulundu.Haklı da.

Peki TV yi kapattık, bu kez ne yapacağız? Ma Cherié,bu kez de kitap oku ya da film izle diyor.Haklı da.Fakat bu insan da çok tembel bir varlık.

Aslında tatil boyunca 9-10 film izledim. İzlenimlerimi paylaşıcağım ilerleyen yazılarda(Evet ilerleyen yazılar olacak) Yine de çok daha iyi değerlendirilebilirdi bu tatil.Bir de benim 3 hafta tatilim varken , tıp fakülteleri öğrencilerine ve doğal olarak "sevdiceğime" 2 gün tatil vermesi dengeleri değiştirdi. Bir zamanlar burayı yorumlarıyla süsleyen "Küçük B.B" rumuzlu çok sevgili arkadaşın "3 günlük dünyada 3 gün tatil yeter" gibi bir yorumu da vardı ama bu şekilde kendini ve "geleceğin doktorlarını" kurtarması zor.

Geleceğin doktorları demişken buradan sedürt e sesleniyorum: " O ne biçim dekan lan,!" Ben bizim dekanın adını bile bilmiyorum.

Bir de futbol meselesi var.Eve gelince babam sayesinde gündemime tek kelimeyle futbol oturuyor. Artık o kadar ileriye gittim ki TRT 1 de Hakan Şükür le Ömer Üründül'ün saçma sapan yorumlarını bile dinledim. İzlerken farkedemiyorsun,fakat sonra düşününce herkes aynı şeyi diyor lan! TV yle futbol birleşirse oraya çakılıyorsun.Mümkünse TV açıksa bile futboldan kaçının.

" Chliché " sözcüğünü yazmayı da kullanmayı da seviyorum. Tam Türkçe karşılığı da " Beylik Laflar" O da güzel. Bir romanda görürsem tebessüm ederim.

Gelelim roman işine.Zorba'yı okuyun. Tavsiye ederim. Anlatımı akıcı, hikayesi güzel, karakterleri etkileyici. Ayrıca çok iyi bir felsefi temele de oturtulmuş, yani üstünde uzun süre düşünebilirsiniz. Bir kitaptan ne beklerseniz hepsini veriyor kısaca.( Tekrar teşekkürler M.)

Benim canım film izlemek istiyor diyenlere de "In the mood for love" ı tavsiye ederim.Orijinal adı da " Fa yeung nin wa". Aşk filmi izlemek istiyorsunuz fakat "chliché " den , klasik hikayelerden ve göz çıkaran fedakarlıklardan uzak mı durmak istiyorsunuz. Bu film bu isteğinize cevap niteliğinde.Çok sevgili bir insanın yorumuyla "İncecik,kırılacak gibi çok naif ve saf bir aşk hikayesi" Mükemmel geçişleri ve inanılmaz etkileyici müziğiyle film üstünüzden bir ilkbahar meltemi gibi akacak. (bkz. Beylik Laflar) Ama gerçekten de öyle.

Son olarak , bu yazıda adından çok bahsettiğim okendinibiliyor a bir mesaj: " BAOIENKĞNAAISÇŞM ". Herkese iyi geceler.

Dip not : "Bu yazıyı bir de ACDC den 'Back in Black' le birlikte okuyun."

Paylaşmak İstedim - 13

Birkaç gün önce sigara almak için bakkala girdim. Kasada 15-16 yaşlarında bir çocuk, tezgahın hemen önünde de 8-9 yaşlarında çocuğun kardeşi vardı. Sigarayı istedim parayı uzattım. Tam o anda ufak çocuk "üzerinde sigara içmek öldürür yazıyo, siz içiyonuz" dedi. "Hakkaten lan" dedim, sigarayı uzattım paramı geri aldım. Abisi çocuğa pis pis bakıyordu.

Dükkandan çıktım, arkamdan ufak bir bağırış çağırış geldi. Umursamadım. Biraz yürüdükten sonra canım iyice sigara istedi. Bakkala geri döndüm. Ufak çocuğun gözleri şişmişti. Muhtemelen abisi tarafından darp edilmişti. Sigara istedim. Parayı verdim. Çocuk bu sefer bir şey demedi. Sadece bana pis pis bakıyordu.

Twitter Diye Bir Şey Var Lan

Dostlarım; bundan birkaç ay önce bana twitter hakkındaki fikrimi sormuş olsaydınız, buraya öyle popüler kültür karşıtı, öyle "kendini ifade etme sıkıntısı çeken gençlik" tandanslı bir yazı döşerdim ki aklınız dururdu. Lakin artık ben de bu oluşuma dahil olduğum için atıp tutamayacağım çok fazla. Daha temkinli ve sakinim şuan. Bu yüzden daha önceleri bana twitter hakkındaki fikrimi sormadığınız için sizlere müteşekkirim. Kaypak ruhlu bir insan olduğum bizi izleyen 70milyon insan tarafından anlaşılacak(şaka lan 70 kişi sadece) ve insanlar tarafından kınanacaktım. Hoş bi senedir yazıyoruz daha herhangi bir konu hakkındaki fikrimi sormadınız ama olsun. Sahi lan niye bir şey sormuyonuz ki hiç?

Neyse dostlarım, twitter aslında beni baya bi eğlendiren bir şey son zamanlarda. Hepi topu 8 tane takip edenim var, hemen hepsi de baya yakından tanıdığım adamlar ama olsun. Orada geniş kitlelere ulaşamasam da eğleniyorum. Böyle küçük küçük komiklikler, şakalar, anlamsız cümleler arasıra, bazen dert yanmalar falan bişeyler yapıyorum. Yok lan dert yanamıyorum işte. Beni takip eden adamlar hep hayvan çocuğu gibi muhabbetler yaptığım adamlar. Nasıl yitip gidenlere dem vurayım orada. Gülürler adama. Yoksa ağlama duvarı olarak da kullanmak bir opsiyon twitter'ı. Neyse, bir süre vakit geçirdikten sonra anladım ki amaç şu twitter'da: "insanların hayatlarına zerre katkısı olmayacak ve 140 karakterden oluşacak bir şeyler yazmak". Elimden geldiğince iyi bir şekilde icra etmeye çalışıyorum bu sanatı. Hiçbir şekilde okuyan insanın hayatında değişiklik yaratmayacak kelimeleri özenle seçip bir araya getiriyorum. Sonra gönderiyorum. Ve hayat devam ediyor.

Eveet, giriş ve gelişme bölümlerimizden sonra geldik sonuç paragrafına. Demem o ki eğer anlamsız hayatınıza zerre anlam yüklemeden bir iş yapmak istiyorsanız lütfen twitter'a gelin. Tırt, anlamsız ve eğlenceli gibi bir yer. Memnunum şahsen.

Dipnot: Olur da beni takip etmek isteyen olursa reklam veriyorum, gelin beraber eğlenelim: http://twitter.com/sedurt (bizim blog yazarları da orda, linkini vermek isteyen yazarımız olursa edit yapsın buraya biyere)

Neden?

Oral diagnoz ve radyoloji çalışmaktan kafayı patlatmışım zaten. Her hastalık belirtisinde kusma, ateş, halsizlik, ishal var bi de anlamını bilmediğim bir sürü şey, birden aklıma lisedeki biyoloji derslerimiz geldi. Lisede işimiz gücümüz yokmuş gibi oturup bitkilerin üremesini öğreniyoduk lan resmen. Eşeyli-eşeysiz üreme, sırası vardı bi de bunun. Önce gametler sonra bişeyler falan, baya baya ezberliyoduk. Alt tarafı bi eğrelti otu çoğalınca nolucak sanki, niye yani? Neden? Eğrelti otuyla beraber bi bitki daha vardı da unuttum adını kara yosunları, su yosunları olabilir belki.

Hayır bugün bi yerde görsem eğrelti otu olup olmadığının anlayamam bitkinin ama üremesini bilirim. Bugün işte bunu düşündüm uzunca bir süre, kafayı neylerde doldurmuşuz zamanında diye. Neyse ki ben bu "yazılı"lardan düşük aldıydım hep, çalışmamıştım.

İçimden O Kadar Çok Konuşmak Geldi Ki, O Kadar Çok

Size de oluyor mu bilmiyorum. Bazen çok canım sıkılıyor böyle ama genel anlamda bir can sıkıntısı. Anlık bir şey değil, bir takım güzel olmayan şeyler oluyor mesela, sonra total can sıkıntısı işte hep. Bir süredir öyle oldu bana da. Beni bilenler bilirler, bilmeyenler için söylüyorum böyle durumlarda hayvan çocuğu gibi yatarım ben.

-sanatsal gibi resim, ama değil-

Bu aşırı durağanlık dönemimin hep sonbahar aylarına denk gelmesinden dem vurup, iklimler ve ruh hali konulu bir paragraf efendime söyleyeyim bir cümleler silsilesi yaratacaktım ama acayip üşendim dostlarım. Sonbaharın hüznüyle başlayan yazım; kışla beraber duraklama evresine girecek, ilkbaharla güzel bir çıkış yakalayıp, yaz mevsiminde zirvedeyken bitecekti. Tüm genç dimağlarımızın damağında biraz hüzünlü biraz orgazmik bir tat bırakacaktım ama açıkçası kim uğraşacak şimdi deyip vazgeçtim. Hem zaten Nuri Bilge Ceylan da filmini yapmış bunun "İklimler" diye, benim de burada yırtınmama ne gerek var. Gerçi pek diyalog yok mesela o filmde. Yazının buraya kadar olan kısmı filmdeki repliklerden fazladır mesela byte olarak. Ama adam fotoğrafçı işte, filmin kareleri falan ne biçim. Yoksa bir numarası yok gibi geldi filmin. Adam kadının ayak ucuna fındık atıyor sonra sevişiyorlar falan garip bir şeyler bir takım. Mevsimler var sonra öyle işte.

Neyse dostlarım giremedim ben bir türlü yazıya. Hani cep telefonunun şarjı biter ya mesela, ya da arabanın benzini bitebilir falan işte ne bileyim bilimum ansızın biten her şey gibi geçen gün evde otururken böyle, durup dururken motivasyonum bitti. O günden beri işte hayvan çocuğu gibi yatıyorum. Gün içerisinde sadece hayatta kalmak için efor sarfediyorum falan. Sordum soruşturdum "ne ayak lan böyle bir takım garip olaylar bende?" diye. "Depresyon" diyolla. Ulan insanoğlu da ne acaip, canın sıkıldı mı depresyon oluyor hemen o. "Canım sıkıldı" desen kimse sallamaz seni, depresyon demek daha şık gibi mesela. "Hayatta onulmaz dertlerim var" demek gibi. "Bir takım duyarlılıklarım, hassaslıklarım var" demek gibi. Ne gerek var. Arada bi canı sıkılır insanın. Olur öyle.

Gittim anneme "anne geçen gün evde oturuyordum, motivasyonum bitti" dedim, "hani mesela futbolculara prim veriyorlar, hani forvetler gol atınca para alıyorlar sonra daha çok gol atıyorlar ya dedim, ben de 70 üzeri not aldığım her komite sınavı için prim istiyorum 500tl" dedim. "Tamam" dedi. Hayata yeniden tutundum. Sahi, tutunamayanları bilir misiniz?

Paylaşmak İstedim - 11

Geçenlerde hayatımın en muhteşem ayarlarından birini aldım. Ayar almak hoş bir şey olmasa da bazıları saygıyı hakediyor gerçekten. Rispekt!

Ben, eski ev arkadaşım, başka bir arkadaşım bi de onun kız arkadaşı oturup öyle boş boş muhabbet etmekteydik. Ortamda kızların hoş olmayan triplerinden dolayı o kıza giydirmekteydim. "Bak var ya biz erkekler olarak böyle size çok söyleyemeyiz ama bebek taklidi yapan kızlardan hiç hazzetmeyiz. Yani mesela böyle diyelim çok aşığız, bu bebek taklidinden sonra bi hoşlanma seviyesine falan düşer bu" diye başladım. Ortamdan coşkuyu aldıkça ben coştum, kendimi kaybettim. Nasıl yardırıyorum ama kız klişelerinden. "Ben seni arkadaş olarak görüyorum"dan giriyorum, "bilmem, bir sebebi yok, sadece sıkıldım"dan çıkıyorum. Erkekler olarak gülüyoruz ortamdaki tek kız tebessüm ederek geçiştiriyo falan. En sonunda iyice kıvama gelince ben "zaten biz 7'siyle 70'iyle, büyüğle küçüğüyle bütün erkekler olarak toplanıp bir manifesto yayınlayacağız bu böyle gitmez" dedim. "Ne zaman toplanıcaksınız" dedi. "Bu gece dolunay çıktığında toplanıyoruz" dedim, "niye dolunay çıkınca adama mı dönüşüyorsunuz?" dedi.

Sessizce başımı öne eğdim. Diğer erkekler de eğdi. Derin bir susuşma oldu. Ayağa kalktım, kızın elini sıktım, tebrik ettim. Ve artık hayat eskisi gibi değildi.

Atatürk'ü Anmak

Bugün 10 Kasım sizin de bildiğiniz üzere. Atatürk'ün anılması, bayrakların yarıya çekilmesi, mecliste bugün kürt açılımının tartışılması falan karışık bir gündü. Ama ben sizlere farklı bir şey anlatacağım.

Bizim sınıfta iki tane kız var. Bunları iyi tanıyorum. Hayat üzerine hiçbir fikirleri olmayan, şu hayattaki en büyük dertleri eski sevgilileri olan kızlar. Belki yeni sevgili bulmak da en ciddi problemleri olabilir, emin değilim. Bana kalırsa oksijen ve doğal kaynak sarfiyatından başka bir şey de değiller. Neyse işte bugün ikisi birden üzerinde Atatürk resmi bulunan tişört giyip gelmiş. Atatürk'ü anmak için.

Beni gereksiz derecede kendini beğenmiş ya da çok bilmiş olarak nitelendirebilirsiniz bilmiyorum. Ama yine de söylemeden edemeyeceğim. Açıkcası Atatürk'ün bu şekilde anılmasını hazmedemiyorum. Senede sadece bir gün onun da Atatürk tişörtü giymek gibi bi şekilde yapılması bana absürt geliyor. Bu iki gereksiz insanın Atatürk'ü sahiplenmiş gibi yapmalarını da hazmedemiyorum. Yaptıkları etraflarındakine "bakın ben modern bir cumhuriyet kızıyım" demekten başka bir şeyse ben de bir şey bilmiyorum. Sorsan kıza Atatürkü anlat diye ortaokul sosyal bilgiler dersinden fazlasını da anlatamaz. 19 Mayıs der, Bandırma vapuru der kalır.

İkisinin yanına gittim. "Bu tişörtler ne ki?" dedim. Alaycı bir şekilde bakıp "Bugün 10 Kasıaam, Atatürk'ü anıyoruz" dediler. "İyi o zaman, bir gün Che Guevera tişörtü giyip devrim yapıcak olursanız haber verin, hep beraber giyer geliriz" dedim. Anlamadılar.

Atatürk'ü saygıyla anıyorum. Keşke arkasından gelen nesiller okuyan, öğrenen ve O'nun ne yapmaya çalıştığını anlayan nesiller olsalardı. Bir gün böyle nesillerin yetişmesi dileğiyle.

Vay Anam Vay

Görüntüdeki fiş Roman Abramovich'in New York'ta bir öğle yemeğinin faturasıymış. 47 bin küsür dolar. 70 milyar falan ediyo bizim tele hesabıyla. Vay anasını arkadaş. Adam demek ki o gün bu yemeği yemese gidip burger king'den 8.75'lik iki menü yese ve parayı da bana verse dünya yeni bi Abramovich kazanıcak. Şaka bi yana o parayla çok net bi şekilde 5 yıl yaşarım ben, gayet de lüks yani. Ama adamın bi öğle yemeği işte. Ulan, neyse.

Kendi Çapında Yabancı - 1

Albert Camus hakikaten şahane yabancılaşmış topluma. Ona saygım sonsuz. Onun kadar yani böyle oturup kitap falan yazacak kadar olmasa da muntazaman ben de yabancılaşıyorum hayata. İşte bloga bi yazı yazabilecek kadar falan anca. Bu yazı dizisinde böyle küçük küçük, sevimli gibi böyle yabancılaşacağız hep beraber.

Şimdi ben amatör olarak müzikle ilgilenirim. Bas gitar çalarım elim döndüğünce. Neyse dostlarım bu sene müzik grubu falan işine girdim bişeyler. Okulun eğlence ve tanışma amaçlı yemeğinde çaldık. Çaldığımız şarkılardan birisi ise Akdeniz Akşamları'ydı. Ve dostlarım 21. yüzyılda, bilim ve teknoloji çağında insanlar hala Akdeniz Akşamlarıyla çılgınlar gibi coşabiliyor. Kendini kaybeden kalabalığı görünce hayatın aslında ne kadar anlamsız olduğunu anladım. Gökyüzüne baktım, işaret parmağımı yukarıya doğrulttum ve "bu şarkıyı senin için çalıyorum Camus" dedim. "Sen ve senin gibi yabancılaşmış tüm insanlar için."

Bir Sınav İçin Ağıt

Ben her sınav döneminden sonra bir takım kararlar alırım. Yanlış anlaşılmasın dostlarım "bundan sonra günü gününe çalışıcam oğlum" tadında kararlar değil. Yani yalan söylemiyim hadi bir keresinde "oğlum bu sefer çalışmaya bir gün daha erken başlıycam" kararı almışlığım var ama sayılmaz o da. Onun dışında aldığım kararlar daha çok eğlence sektörüne yönelik kararlardı. "Olm acaip gezicem bu sefer", "olm bundan sonra piç olucam, o zaman değerin biliniyor" falan filan gibi bir takım klişe gibi kararlardı gene de aldıklarım. Hee sorarsanız yaptın mı diye başımı usulca öne eğerim. Hem ne demiş İsmail Türüt: Plan yapmayın plan.

Bu sınav döneminde ise sürecin içerisindeyken bir karar aldım. Sınav salonunda hocanın gelmesini bekliyorduk ve bir anda o fikir geldi aklıma: "Bundan sonra sınav çıkışında "sınava girdin mi" diye soran adama "sınav bana girdi ohahahaha" şeklinde cevap veren adamı ağzından burnundan kan gelesiye kadar dövmek"

Önce bu fikrimi kamuoyuyla paylaşmak için sınavın bitmesini mi beklesem diye düşündüm. Ama engel olması oldukça güçtü. 2 saat boyunca nasıl dayansındı bu deli gönül bu fikri söylemeden. Hoca gelmeden ayağa kalktım ve: "millet bundan sonra "sınav bana girdi" esprisini yapanın ağzını burnunu kırma kararını aldım benimle misiniz?" dedim coşkulu bir alkış koptu, aralardan yuhalayanlar falan oldu kafalarını saklayıp, iki üç tane mal gibi çocuk da tırnaklarını kemirmeye başladı.

Sınav bitiminde o tırnaklarını kemiren çocuklar "abi bi konuşabilir miyiz" diyerek beni sessiz bir yere götürdüler. Çocuklarla da kaç senedir aynı sınıftaymışım, ilk kez o zaman farkettim onların varlığını. CIA midir MİT midir nedir kaç senedir dikkat çekmeden durmuşlar yanımızda. Neyse işte: "Abi sırf sınavlara bu espriyi yapabilmek için çalışmadan giriyoruz, bildiğimiz bir bu espri vardı onu da sen aldın elimizden, gel vazgeç sen şu işten, bitirme bizi" dediler. "Tamam" dedim, "ben görmeden sessizce aranızda yapabilirsiniz, ama ben duymayayım" dedim. "Saygılar abi" dediler ve tekrar kalabalığa karışıp kayboldular.

Doğada Bir Canlı Türü: AMGA lar

Geçenlerde lise arkadaşlarımızla iftar düzenledik. Şimdi bizim lise hayatımız yatılı okulun mevcut olmasından mütevellit epey samimi bir ortamdı. Bu samimiyetin derecesi lisedeki ilk yılın ardından “Enseye şaplak , g.te parmak level” a ulaşmıştı. Şimdi lise biteli de epey oldu ve bazı arkadaşlarla yola devam ederken bazılarının sözleşmelerini çift taraflı , bazılarınınkini ise FIFA lık olacak şekilde tek taraflı bitirmek durumunda kaldık. İşte bu en son düzenlenen iftarda şunu bir kez daha anladım ki “Bir süre çok samimi olup sonra uzun zaman görüşmediğin arkadaş” hayatta baş başa kalmaktan en çok çekinmen gereken 3 insan tipi"nden biri imiş.(Diğer ikisi şimdi aklımda yok maalesef.

Bu yazıda bu arkadaş tipine kısaca AMGA (Araya Mesafe Girmiş Arkadaş) diyeceğim.(İsim biraz sıkıntılı oldu ,kusura bakılmasın ve idare edilsin lütfen) Şimdi bu AMGA larla baş başa kaldığında elinde muhabbet sırasında kullanabileceğin hiçbir materyal olmuyor maalesef. Bu görüşmediğiniz süre içinde AMGA nın ne yaşadığını bilemediğin için nasıl bir değişime uğradığını da kestiremiyorsun. Mesela durumu kurtarmak için ortaya atacağın ortak bir anınıza vereceği tepki hiç beklenmedik olabilir. Ayrıca AMGA larla yaşanan bir başka sorun da karşılıklı uzun süren sessizliklerdir. İngiliz bilim adamları bu durumu “Uncomfortable Silences” şeklinde adlandırmışlardır. Bu tip durumlar uzadıkça muhabbetin bataklığa doğru sürüklenmesi kaçınılmazdır.

Bazen de AMGA lar ortama,senden ayrı olduğu dönemde tanıştığı (tercihen kız arkadaş) bir arkadaşıyla gelir ki ,bu kez durum senin açından daha bi zorlaşır. Çünkü AMGA bu yeni arkadaşa , geçmişini çok farklı lanse etmiş (evet lanse etmek) olabilir. Bunu bilmeyen sen; gaf üstüne gaf yapabilir, pot üstünde pot bırakmayabilirsin. Örneğin geçmişte çok gülüp eğlendiğiniz fakat şimdi AMGA nın hatırlamak bile istemeyeceği ortak bir anınızı anlatabilir ve AMGA yı sinirlendirebilirsin. Bu tip durumlarda AMGA genellikle inkar yolunu seçer ve böyle bir şeyin olmadığını savunur.Biraz daha üstüne giderseniz de konuyu kapatarak “yeni arkadaş” ıyla başka bir muhabbet açmaya çalışır. Deneyin siz de göreceksiniz.

Peki ne yapmalı? Öncelikle AMGA larla uzun süre baş başa kalınacak, aktivitesiz bir görüşme ayarlanmasından kaçınmalıyız. Gerekirse ortama eski ortak arkadaşlardan çağırıp AMGA yı oluşan samimiyet ortamında eritmeliyiz.Eski konulara çok fazla girmemeli, mümkünse çok yüzeysel gündem muhabbetleri yapmalıyız. Örneğin bu aralar Milli Takım ve Eurobasket derde derman.

Eğer “Yok, ben illa eski dalgalara dalarım,kendimi tutamam” diyorsanız, eski muhabbeti ucundan gösterip AMGA nın tepkisini ölçmeli ve eğer konuyu kapatmaya meyilli olduğu görülürse hiç uzatmamalı, üstüne gitmemeliyiz.Eğer AMGA nın yanında bu “yeni arkadaş”lardan varsa, AMGA yı öven anılar tercih edilebilir. Ama tabi bokunu da çıkarmamak lazım. Sonuçta “Yeni arkdaş”a da yazık.

Ve şu unutulmamalı ki ,karşımızdaki bizim için ne kadar AMGA ysa ,biz de onun için o kadar AMGA yız. Bu yüzden empatiyi elden bırakmamak , bu durumu göz önüne alarak AMGA’ya yaklaşmak en doğrusu olacaktır.