Ne kadar tarif edebilirim, ne kadar tarif edilebilir bilmiyorum. Bir kere en sevdigim birkac filmden biri. Bir baskaldiri, bir elestiri filmi olmanin yaninda toplumsal bir konuda müthis tespitler iceren, müthis anlatim diline sahip bir film. Müthis bir anlatim diline sahip olmasi aslinda yönetmeninin Kubrick oldugunu düsününce süpriz de degil. Film, Anthony Burgess`in ayni adli romanindan uyarlama. Demokrasi, devlet-birey iliskisi, suc, korku, bürokrasi, aile iliskileri ve vahset üzerine o kadar carpici icerige sahip ki hic abartisiz izleyiciyi oturdugu yere civiliyor. Ayni zamanda gelecekte gecen öykü insanligin basini alip gittigi yere de basli basina müthis bir tepki. Geri planda ise gelecekte toplumun katmanlari arasinda yasanabilecek iliskiler hakkinda cokca yorum var. Acikcasi film o kadar dolu dolu ki nerden anlatmaya devam etsem sonunu getiremeyecegim icin bu fasli burda birakiyorum. Malcolm McDowell`in adeta döktürdügü film uzunca süre elestirel dogasindan ötürü devletler tarafindan tepkiyle karsilandi, hatta yasaklandi. 1971 yapimi film ülkemizde ancak 1996`da gösterilebildi. Film müzikleri de müthis. Beethoven`in 5 ve 9. senfonileri ile Singing in the Rain filmdeki önemli eserlerden. Özellikle 9. senfoninin önemli yeri var filmde. Bu hafta bu filmi secmemin nedeni ise, yakin zamanda Sanatlog`da film hakkinda müthis bir yazi okumamla istahimin kabarmasi. Toplamak gerekirse; Kubrick`in dehasini bastan sona hissettiginiz, müthis carpici kelimenin hakkini fazla fazla veren enfes bir basyapit. Hala izlemeyenler 1 dakika kaybetmesin derim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder